Η βρύση στους Αιγιαποστόλους, ήταν 25 μέτρα απ το ιερό και δίπλα της, ήταν μια τεράστια καρυδιά. Πέντε άντρες για να την αγκαλιάσουν.
Την κόψανε οι Ιταλοί, για να φτιάξουνε καταφύγια και τη βρύση, τη πήγαν εκεί που είναι σήμερα το καφενείο του Κούτσικου, γιατί την πάτησε ένα άρμα μάχης.
Πολύ αργότερα, τη βάλανε στη θέση που είναι σήμερα.
Νομίζω, όταν χτίστηκε το νοσοκομείο.
Καταμεσήμερο μας έστειλε εκείνη τη μέρα με το μπότι, η μάνα του Αλέξη του Μάρη, να της πάρουμε κρύο νεράκι να δροσιστεί, όταν ακούστηκε από μακρυά ο βόμβος ενός Εγγλέζικου αεροπλάνου και το κροτάλισμα των πολυβόλων του.
Πέρασε χαμηλά πάνω απ' τα κλωνάρια της καρυδιάς κι έφυγε προς την Πάλαιρο, όπου και έπεσε, χτυπημένο απ τα αντιεροπορικά της Πρέβεζας. Το μπότι, γύρισε στην κυρά του μισογεμάτο, απ την τρομάρα που πήραμε.
Δίπλα στο σπίτι του Αλέξη, ήταν και το χαμόσπιτο του μπάρμπα - Γιώργου του Καραμπίνη, αποτελούμενο όπως και όλα τα άλλα, από ένα και μόνο δωμάτιο... Εκεί μπήκαμε...
Έστρωσε η κυρά Γιαννούλα το στρωσίδι καταής, έβαλε και την καρδάρα με το ξινόγαλο, -που έφερε ο Πάνος απ τα γελάδια που φύλαγε στις Μαγούλες στη μέση -με μπόλικη μπομπότα- και όλοι μαζί καθισμένοι ολόγυρα σταυροπόδι, προσπαθούσαμε να μπαλώσουμε την πείνα μας, με ένα ξύλινο κουτάλι, που έφερνε βόλτα, από στόμα σε στόμα.
Το κουτάλι όμως, ήταν πολύ μεγάλο για μας τα μικρά,,, και πιο πολύ τρώγαμε και τσιτώναμε με τον αέρα, παρά με το ξινόγαλο.
Βρύσες στη Βόνιτσα, που τρέχαν τα νερά τους μέρα και νύχτα, ήταν πολλές...
Στου Χελά ήταν μια, κάτω από μια πελώρια λεύκα...
Εκεί μας μάζευε η γιαγιά του Γιάννη του Χελά, η γιαγιά Σταμούλα και μας μάθαινε τα πρώτα προσχολικά τραγουδάκια.
-Ελάτε παιδάκια, όλα μαζί.... και μεις καμιά δεκαριά μικρά ολόγυρά της, τραγουδούσαμε με όλη τη δύναμή μας.
Μία παπαδιά κοσκίναγε, πλάτσα - πλούτσα ο κώλος της,
ζητά να βρει το ταίρι της,,, και άλλα που δε λέγονται..
Ανώτερη μόρφωση σας λέω, πριν καλά καλά, πάμε στο σχολείο.
Στην παραλία, ήταν άλλη μια βρύση εκεί στο φανάρι, που πλενόταν κάθε πρωί η κυρά Βούλα η Κουκούλενα.
Άλλη μεγάλη ιστορία κ' αυτή....
Μία άλλη βρύση, ήταν στη γωνία, έξω απ το σπίτι του Μπαρμπάτση.
Στην πλατεία, ήταν διπλή, με δύο μαρμάρινες γούρνες καταής...
Στον Αι-Νικόλα, ήταν μια κολλητά στη πέτρινη μάντρα του καμπαναριού του.
Ήταν και άλλες πολλές,,, που κάποτε θα σας τις ιστορήσω, μιά-μιά ξεχωριστά,,, μιας και ολόγυρά τους, κυλούσαν τα παιδικά μας χρόνια και σβήνανε την άψα του παιχνιδιού, με τα κρυστάλλινα νερά της Κορπής...
Μια ωραία χτιστή βρύση, ήταν εκεί που είναι σήμερα το Δημαρχείο. Μπροσώρα τη λέγανε και είχε και αρχαία σκαλιστή γούρνα καταής, για να πίνουνε νερό και τ άλογα...
Σ αυτή ξημεροβράδιαζα, να σβήσω τον ερωτά μου, για τη γυναίκα μου την Κλειώ...
Μπακάνιασα να πίνω το νερό της ,,, και να κοιτάω τα παραθύρια της ...
Η μάνα της, με αγριοκοίταζε και με αποκαλούσε σκατόπαιδο, που της ξελόγιασα την κόρη...
Ευτυχώς που όλη τη μέρα, ήταν απασχολημένη στην οικογενειακή ποτοποιία που είχε στίσει στο ημιυπόγειο του Παπαγαλάνη...
Ξέρετε, εκεί στην πλατεία,,, τη γνωστή σε όλους μας,,, με την επωνυμία, <Λόμπα>.
Ανακάτευε το νερό σε αναλογία με το οινόπνευμα, έριχνε και μια μικρή ποσότητα ανετόλ για να μοσκοβολήσει,,, και με τη βοήθεια του κλάμπανου, ετοίμαζε το μυρωδάτο ούζο της, που πίνανε ολημερίς με κατάνυξη, οι ψαράδες της Βόνιτσας.
Εκεί έβρισκες όλη την αφρόκρεμα αυτών, που προτιμούσαν το ούζο της κυρά-Θανασίας... Εκεί έβρισκες το Μπράη,, το Χασούρια,, τον Τάσσο της Φίλιας,, το μπαρπα-Θεμιστοκλή,,, το Νικολάκη τον χαμάλη,,, τον Κανέλος τον τρατολόγο,,, κι άλλους, που πίνανε και σιγανό- μουρμούριζανε συνωμοτικά τα νέα της Βόνιτσας, σφουγγίζοντας τα μουστάκια τους, για να ν αναπνέψουνε τη μυρωδιά του ούζου
Καμιά φορά, ρίχνανε και κάνα χορό, έξω απ τη <Λόμπα>
Τότε οι βρύσες τρέχανε αδιάκοπα μέρα και νύχτα και η κάθε μια της, είχε και το δικό της σκοπό... Άκουγες μέσα στη σιγαλιά της νύχτα τις βρύσες να σιγώ-μουρμουρίζουνε,,,, και τα βατραχάκια να κοάζουν από μακριά,,, και απολάμβανες, μια φανταστική συμφωνία.
www.giorgosbelesiotis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου